Mijn eerste indrukken van Sri Lanka

Mijn eerste indrukken van Sri Lanka

Mijn reisverslag over Dubai is alweer lang geleden, dus tijd voor mijn eerste blog over Sri Lanka! Er valt zoveeeeeeel te vertellen en daarom heb ik er lang over gedaan mijn woorden op papier te zetten. De tijd vliegt voorbij en het voelt alsof ik in een achtbaan zit die razendsnel gaat met al mijn nieuwe ervaringen en indrukken. Toch wil ik proberen jou een kijkje te laten nemen in mijn leven hier!

Op dinsdag 9 september ben ik samen met Iris, Ines en Jelle vanuit Dubai naar Sri Lanka gevlogen. We hebben hier een fijne, relaxte en vooral warme vakantie gehad. In het vliegtuig, zitten bij het raam en laag boven de grond kon ik het mooie eiland Sri Lanka zien. Mijn eerste indruk was, WOW wat is het hier groen!! Er stonden geen hoge gebouwen, wat ik op dat moment gewend was door Dubai. Met de taxi zijn we naar het busstation van Colombo gereden, vanuit daar gingen we met de bus naar Galle (het zuiden van Sri Lanka). Ik heb nog nooit op een tweebaansweg in ZOVEEL verkeer gereden. Bussen, auto’s, tuk-tuk’s, vrachtwagens, trekkers, motoren, fietsen (ja ze fietsen hier ook) koeien, mensen ect ect… Alles rijdt, loopt en toetert kris kras door elkaar heen. Over ongeveer 15 km hebben we wel 1.5u gedaan!!

’s Avonds rond 22:30u kwamen we aan bij het leuke Gasthouse Weltevreden in the Dutch Fort van Galle. Daar werden we onthaald met een koud Lion biertje door Mr Weltevreden. Een hele leuke, hartverwarmende, oude man met een rond buikje. Deze dagen hebben we Galle, met zijn prachtige stranden en Dutch fort, verkend. Ook zijn we wezen surfen en hebben we een leuk feestje gevierd met onze surfteachers, andere toeristen en locols.

De eerste stageweek was wennen. Duidelijkheid en structuur zijn twee woorden die ze in Sri Lanka niet kennen. Stiekem wilde ik die twee woorden heeeel graag! Maar helaas.. ‘laat het gaan, laat het gaan’ was vanaf het begin ons werkmotto. Een grote uitdaging! Na een aantal weken ben ik er meer aan gewend dat ik sochtends pas weet welke cliënten ik krijg, dat de helft van de cliënten toch niet op komt dagen (of een paar uur later of eerder komt dan gepland) en dat er opeens nieuwe cliënten voor mijn neus kunnen staan. De stagedagen zijn vol en lang maar tegelijkertijd heel leerzaam en uitdagend. In deze weken heb ik mogen werken met veel verschillende, unieke weeskinderen en kinderen met oa autisme, verstandelijke beperking, lichamelijke problemen en gedragsproblemen. Iris en ik zijn de enige PMTers en we werken samen met 4 fysiotherapeuten, Ines, Jelle en twee Sri Lankaanse fysiotherapeuten. We wonen met z’n 6e in een vrijwilligershuis op het park van Home of Hope.

De therapieën worden gegeven in een therapiezaal, waar verschillende ruimtes zijn en therapieattributen staan, en in het zwembad. In het zwembad worden fysiotherapie oefeningen, ontspanningsoefeningen en zwemlessen gegeven. Het zwembad is natuurlijk ook een hele leuke manier om plezier te maken met het kind. De therapieën zijn volledig aangepast op de behoeftes van de kinderen. Met z’n 6e proberen we steeds meer de samenwerking te vinden tussen PMT en fysiotherapie. Dit doen we door (als dit mogelijk is) elkaar te observeren en te helpen. In het zwembad krijg ik zowel PMT als fysiocliënten. Een groot aantal van de fysiocliënten hebben cebreale parese (spasmen). Ik vind het erg interessant om kennis te maken met fysiotherapie en hierover te leren.

Iris en ik proberen samen de draai te vinden in therapie geven zonder pmt-begeleiding en zonder het spreken van de taal. Een groot deel van de cliënten en familie spreekt geen Engels. Therapie geven met handen en voeten is erg uitdagend! Gelukkig hebben we de cliëntjes die ons Sri Lankaanse woorden leren!

Vrijdag, zaterdag en zondag hebben we geen stage. Dat betekent, 3 dagen vrij om te REIZEN! Samen met Iris en Ines ben ik het eerste weekend naar Tricomallee geweest, een plaatsje aan de oostkust. Zoek op google of kijk bij mijn foto’s en phoee, je zult verliefd worden op de stranden! We kwamen aan bij een wit strand met helder blauw water en er was… niemand! Het voelde echt als een film. We hebben tempels bezocht en genoten van de (weer) vriendelijke locols. Wij als drie blanke meiden werden warm onthaald bij een marktje, kregen cadeautjes en iedereen wilde met ons op de foto.

Savonds zijn we naar een dropje dichtbij Tricomallee gereisd, Uppevelli. We hebben daar genoten van een kampvuur en geslapen in een gasthouse aan het strand. Sochtends om 05:30u werd ik wakker door de mooie zonsopgang boven zee. Ik kon het niet laten om Ines en Iris wakker te maken. Gelukkig hadden ze geen ochtendhumeur en waren ze erg blij dit mooie uitzicht te mogen zien! Die dag zijn we naar Pigeon Isand geweest, een natuurpark op een klein eilandje in zee. Ik heb hier voor mijn eerste keer gesnorkeld, het was geweldig! Ik heb hele mooie vissen en koraal in allerlei maten en kleuren gezien en nooit verwacht maar ook haaien! (wel twee meter lang!).

Het weekend erop zijn we naar Nuwara Elia geweest. Nuwara Elia is een plaats hoog in de bergen, waar je kunt komen met een van de mooiste treinritten van Sri Lanka. Zittend in de deuropening van de trein met onze benen hangend naar buiten heb ik genoten van de mooie theeplantages en watervallen. Je leest het goed, treinen rijden in Sri Lanka met open deuren! Driekwart van de tijd is de trein zo overvol dat mensen met groepen uit de deuren hangen om toch nog mee te kunnen. Eigenlijk heel gek, ook al verbaasd het me elke keer weer hoe dit goed kan gaan, toch voelt het al een beetje gewend..

In Nuwara Elia aangekomen liepen de Sri Lankanen met winterjassen aan en mutsen op hun hoofd, want ja, het was daar ongeveer 18 graden! Ik moet zeggen dat ik het zelf ook wel erg koud had toen ik doorweekt was door de vele regen. In Nuwara Elia hadden we erg mazzel. De 27e van september was het Word Tourism Day. Wat betekent dat? Veel tours en activiteiten in Nuwara Elia waren gratis voor toeristen! We hebben de president van midden- en zuid Sri Lanka mogen ontmoeten. Hij heeft een mooie toespraak gehouden, dat hij zo blij is dat toeristen nu meer naar Sri Lanka komen sinds de burgeroorlog voorbij is.

Deze dag zijn we veel opgetrokken met een Engels stel, een Frans stel en een Chinees meisje. We zijn met een gids door de theeplantages gereden en hebben watervallen bezocht. We zijn op veel mooie plekken gestopt om foto’s te maken. Het Chinese meisje had een aantal foto’s van mij. Helaas heb ik haar na de tour niet meer gezien waardoor ik de foto’s niet heb. Naast de theeplantages en watervallen hebben we ook een theefabriek bezocht. Op dat moment dacht ik terug. In Nederland pak ik een theezakje uit de kast zonder erover na te denken hoe het gemaakt is. In Sri Lanka zie ik vrouwen theeplukken en met grote zware zakken thee, van tussen de 15 en 20 kilo, op hun hoofd lopen. In de theefabriek hebben we uitgelegd gekregen hoe thee gemaakt wordt en hoeveel werk eraan vooraf gaat om een kopje thee te kunnen drinken. Thee drinken zou voor mij nooit meer hetzelfde zijn!

Na het weekend Nuwara-Elia ben ik met Ines en Iris naar Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka gereisd. Met de aankomst in Sri Lanka hebben we ook door Colombo gereden, dit keer bevestigde de stad zich weer vanwege de drukte. Het is een stad met (ook) westerse winkels. Even iets westers eten bij de Macdonalds mocht van ons daarom ook wel! In Colombo zijn we naar het National museum geweest, hebben we een tempel bezocht en hebben we in een mooi park gezeten.

Zaterdags dachten we een mooie ‘normale’ strandwandeling te gaan maken maar zagen we heftiger dingen dan verwacht. Op het strand heb ik veel gezinnen gezien die wonen in ‘hutjes’ omdat hun huis 10 jaar geleden verwoest is door de tsunami. Bij een gezin werd ik uitgenodigd om binnen te komen. Het gezin vertelde dat ze van de overheid geen geld hebben gekregen om hun huis weer op te kunnen bouwen. Met de tsunami was er heel veel geld opgehaald in de wereld maar helaas heb ik al vaker gehoord dat bij veel mensen in Sri Lanka het geld niet terecht is gekomen. Ik had dit niet verwacht en schrok hier echt van.

Het gezin, man en vrouw met hun kleine kindje wonen in een klein huisje gemaakt van planken, golfplaten en zeil. Het was een troep! Ze wonen in één hok van ong 3 bij 3 waar ze in koken en leven. Ze slapen in hetzelfde hok op een betonnen vloer, het enige wat nog over was van hun vorige huis. Een andere mevrouw die in een vergelijkbaar ‘huis’ woont vertelde dat ze al het geld wat ze heeft opspaart om haar kind naar school te kunnen laten gaan. In die 10 jaar heeft ze dus geen geld kunnen sparen om haar levensomstandigheden te verbeteren. Ik dacht terug aan Nederland, aan mijn leven en aan mijn gewoontes. Het is niet te vergelijken. Ik had het gevoel dat ik iets wilde doen voor de mensen maar ik wist niet wat. Er zijn alleen in Colombo al heel veel gezinnen die getroffen zijn door de tsunami en die in zulke omstandigheden leven, laat staan in de rest van de getroffen gebieden! Het is dubbel en heftig om erover na te denken dat deze gezinnen al 10 jaar zo leven. Deze gezinnen zijn arm maar ik weet ook dat de gezinnen die ik gezien heb (gelukkig) een dak boven hun hoofd hebben, water tot hun beschikking hebben en sommige van de kinderen zelfs naar school kunnen.

In Hikkaduwa (ten zuiden van Colombo) ben ik samen met Iris, Ines en Luuk (een Nederlandse jongen die we hebben ontmoet in Tricomalee) naar het tsunami museum geweest. Het tsunamimuseum is een aantal jaar geleden opgericht door een Sri Lankaanse vrouw, met hulp van een Nederlandse vrijwilligster. Op de plek waar het tsunamimuseum nu staat stond 10 jaar geleden het huis van de Sri Lankaanse vrouw. Zoals de vrouw elke dag haar verhaal deelt met mensen, deelde ze dat dit keer met mij. 10 jaar geleden zag ze een grote golf op haar afkomen. Ze is met haar gezin gaan rennen en gelukkig waren ze op tijd veilig. Na de eerste golf trok het water een paar kilometer terug in zee. Dit was de eerste keer in het leven van de Sri Lankanen dat ze dit zagen en renden daarom enthousiast naar de flipperende vissen die op de droge zeebodem lagen. Tot schrik kwam er een tweede golf, van tenminste 10meter hoog!! Heel, heel, heel veel mensen waren te laat om te vluchten. We never knew a thing called ‘tsunami’ was een van de teksten die ik tegenkwam in het museum..

De vrouw vertelde dat ze bij familie, een paar kilometer verderop, heeft overnacht. De dag na de tsunami is ze teruggegaan naar de plek waar haar huis altijd heeft gestaan. Er was niks van over, alles was verwoest. Ze kon haar huis niet meer terugvinden. Het enige wat ze zag liggen was puin en mensen. Uiteindelijk vond ze haar huis. Het enige wat er nog van over was, was de grond. En nu, sinds een aantal jaar staat op diezelfde grond het tsunami museum. Ik heb zoveel bewondering voor deze vrouw. Zij heeft haar hele leven er voorover gegeven om voor mensen een herinnering te zijn aan de tsunami. Tegelijkertijd wordt ze door het delen van haar levensverhaal er elke dag herinnert. Het deed me veel toen ze vertelde dat ze tot op de dag van vandaag bang is dat er nog een tsunami komt.

In het tsunami museum hangen veel indrukwekkende foto’s en verhalen. Het ontroerendste vond ik de veelzeggende tekeningen en verhalen over de tsunami gemaakt door kinderen.

Sri Lanka is een prachtig eiland waar ik echt van geniet. Ik geniet van de respectvolle en ontzettende vriendelijke mensen. Ik geniet van de verschillende religies, het boeddhisme, hindoeïsme, christendom en islam. die zo dicht bij elkaar leven. Ik geniet van de mooie, bloeiende, groene natuur en verschillende landschappen die je kunt vinden in één eiland, ongeveer even groot als Nederland en België samen. Eigenlijk kan ik zo nog wel even doorgaan.. Er is zoveel te zien en te beleven hier en de tijd vliegt voorbij! Ik vind het heel leuk dat je mijn (lange) verhaal hebt gelezen. Foto’s kun je vinden onder mijn blog of bij het kopje ‘foto’s. Ik hoop dat ik je een impressie heb kunnen geven van mijn leven (tot nu toe) hier.

Hele dikke warme knuffels van mij!